ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ... ΒΗΜΑ

Ταλανίζομαι

στη μέση των ισορροπιών,

συμμετέχω

στη μανιασμένη πορεία του κόσμου,

νοσταλγώ

τα πίσω, τα λησμονημένα,

αφήνομαι

στη γιορτή που τελειώνει

να με φευγατίσει,

ταξιδεύω 

στην αντίπερα όχθη του Αύριο.

photo © Tom Klar 

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Όταν 

η γέννηση

ταυτίστηκε

με το χαμό της ζήσης μου,

σε ανακάλυψα.

Όταν 

η Ελπίδα

αποδήμησε κι η Αγάπη

χάθηκε

πριν καν γεννηθεί,

σε έχασα.

Όταν

τα χέρια 

δε γνέφουν πια

μα μόνο στις βρισιές

ακολουθούν,

σε χρειάζομαι

Όταν

η Ζωή 

με άφησε στο περιθώριο

των χρόνων μου,

σε αναζήτησα

Όταν

βυθίστηκα μέσα σου

και μου 'πες,

''δε μπορεί

κάπου θα υπάρχει 

μια πόλη

μια Αγάπη

μια Αγκαλιά'',

ξαναγεννήθηκα.

photo  © Serj Petkoglo

ΠΡΩΙΝΟ ΑΝΑΣΕΜΑ

H μέρα με βρήκε με τα πρωτόληα να μου χαμογελάνε.

Η βάρκα ...

η προσπάθεια του ήλιου να αναδυθεί απο τα νερά του Αμβρακικού.

Ο φίλος μου ...

οι πετονιές ...

ο αχνιστός καφές στη πλώρη ...

η απογοήτευση για το ψάρι που μας ξέφυγε ...

ο κυματισμός του νερού να ερωτροπεί με δυο δελφίνια που μας γνέφουν απο μακριά,

το σημείο του ορίζοντα να φιλιώνει με την επιφάνεια της θάλασσας.

Μια μισοφαγωμένη καλημέρα απο τον μπαρμπα Γιάννη που μας προσπέρασε.

Η αίσθηση οτι ''αδειάζει'' το μυαλό και γαληνευει η υπαρξη.

Το άγγιγμα των δάκτυλων μου στη κοιλιά του νερού,

μουρμούρες, που ηχούν σαν βρισιές.

Η απόλυτη σιωπή ...

Τα πρώτα χαμόγελα που γεννάνε ενθουσιώδεις πανηγυρισμούς.

Ο ήλιος μας κλείνει πονηρά το μάτι,

''μαζεύτε τα''...

Το χωριό σκαρφαλωμένο στο λόφο -θρόνο- του μας προσμένει.

Η πρωινή ''γκρίνια'' της Μάνας μου.

Άλλη μια κούπα ζεστού καφέ και το βλέμμα να λυτρώνεται απο το αγνάντεμα του Τοπίου.

φωτο  Ορφέας Σπαρτιώτης

ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

Η μέρα έφυγε ...

η νύχτα μας καλοδέχτηκε σαν απρόσμενους μουσαφιραίους.

Φιλοξενη,ζεστή, σιωπηλή.

'' Τη μια μονότονη μέρα,

άλλη μονότονη ακολουθεί ...''

οι στίχοι του Καβάφη.

Τα λόγια των Ποιητών.

Η αλήθεια που πονά και πληγώνει.

Το Ιόνιο ήσυχο,παράξενα ήρεμο στις αρχές της Άνοιξης.

Στα χρυσαφένια του νερά το φεγγάρι και μια παρέα αστεριών γύρω του, στήνουν κουβέντα.

Κουβεντολόι για σιωπές, που γνωρίζουν τα πάντα.

'' Να ονειρεύομαι απο το παράθυρο, να ταξιδεύω''.

Το κύκνειο άσμα του Λάγιου απλώνεται και κατακλύζει τη νυχτιά.

'' Χαράζει ...

παράξενα ηχούν τα ακούσματα του πρωινού...''

Παγκόσμια ημέρα Ποίησης !!!

Η ποίηση ...

Πως να περιγράψεις τα συναισθήματα σου ;

Τα λόγια ...

Οι λέξεις ανήμπορες, κοιτούν βουβά και περιμένουν.

Οι ποιητές ...

ιχνηλατούν, καταγράφουν, προτείνουν.

Αυτοί γνωρίζουν ...

αυτοί μπορούν.

Μοναχικοί ονειροπόλοι του Αύριο.

Σχοινοβάτες της Μοναδικότητας τους.

Αδιάφοροι στις ιαχές των χειροκροτητών, 

γιατί ξέρουν καλά,

πως το ''αλαλάζον κοινό'', τρέφεται απο τις εφήμερες στιγμές.

Μοναχικές πορείες ... ''στα άδυτα του νου''.

Προσωπικές διαδρομές ... ''πάνω στην πορφυρή γραφή των πελμάτων''.

Αδειάζουν τη ψυχή τους, ζητούν φεγγαρένια γαλήνη

και λαχταρούν τη Λύτρωση.

Η καθημερινότητα ...

Οι στίχοι ...

''τα όρια στενεύουν την Ψυχή''

Στίχοι σκορπισμένοι στον Άνεμο, που μας ταξιδεύουν και μας κυβερνούν.

Γευόμαστε την κάθε λεξη.

Αδράζουμε τις στιγμές 

και

 '' πάμε πέρα μακρυά,

εκεί που κρύβεται ο Αγέρας''.

Τα βήματα αργά μα σταθερά, μας οδηγουν 

στην άκρη της Σιωπής.

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΕΛΟΥΣ

Tα δρώμενα έλαβαν τέλος,

οι θεατές

σέρνουν τα αλυσοδεμένα βήματα

για τα λουστραρισμένα δώματα,

ο νους τους θολός

σαν γέρος

που δεν περιμένει τίποτα πια

μήτε τον ίδιο το θάνατο του.

Το αύριο τους καρτερεί,

η άνοιξη φαντάζει μακρυνή 

καθώς η ψευδαίσθηση 

συνεχίζεται ...

photo © Phil McKay