ΑΡΝΗΣΗ

Ξεπροβοδίζοντας 

τη λεωφόρο της Αγάπης

τα περιθώρια άνοιξαν

διάπλατα,

εγκλωβίζοντας με

στην ορθάνοιχτη αγκαλιά 

της άρνησης

καθώς η πανσέληνος 

κυοφορούσε τη μοναξιά μου.

photo Pablo de la Pena

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ

O ανεπαίσθητος σχεδόν θόρυβος που ερχόταν απο τον κήπο την έβγαλε απο την καταλυτική ησυχία της νυχτιάς. 
Άνοιξε τα μάτια της και έριξε το βλέμμα προς το παράθυρο.
Σηκώθηκε αργά και φρόντισε το τζάκι, να γεμιζει με την θαλπωρή του το δωμάτιο.
Ο ουρανός άρχισε να φοράει τη μουντή του φορεσιά, κάποια αστέρια λαμπίριζαν αχνά
και τα μαύρα σύννεφα κυνήγησαν λίγα λευκά, προδικάζοντας την καταιγίδα που έρχοταν.
Κοίταξε στο δρόμο που έχασκε απο κάτω αλλά τον βρήκε πιο μοναχικό και απο την ίδια.
Η βροχή ξέσπασε μεγαλόπρεπα μέσα σε τυμπανοκρουσίες και εκκωφαντικές λάμψεις.
Κατέβηκε στον κήπο με βιαστικά βήματα και πλησίασε το δέντρο που είχε φυτέψει μικρό παιδί, τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα, έσκυψε απλώνοντας το τρεμάμενο χέρι της.
Ένα μικρό αστέρι ήταν πεσμένο στα λασπόνερα, το χάιδεψε απαλά και το έκλεισε στις χούφτες της.
Το κοίταξε τρυφερά και το σκούπισε προσεχτικά, το ένοιωσε να σπαρταράει, το έφερε στα χείλη της φιλώντας το, σήκωσε το χέρια της και φύσηξε με στοργή.
Η μέρα που ξημέρωσε έδιωξε την καταιγίδα και έβαλε το ηλιόλουστο πρωινό στη θέση της και στη συνέχεια ....μια λυτρωτική γαλήνη την αντάμωσε.
Κάθε βράδυ πλησιάζει στο παράθυρο και η ματιά γαληνεύει την ύπαρξη της καθώς κοιτάζει το μικρό αστέρι στο θρόνο του.
Κάποιες φορές νομίζει πως της κλείνει πονηρά το μάτι χαμογελώντας και μερικές άλλες πως όταν το φωνάζει με το όνομα της λάμπει πιότερο.

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ

Τα τελευταία φεγγάρια

σάλπαραν 

με τη γεννησή μας

και μεις 

μικρές κουκίδες

αναζητήσαμε

φθίνουσες καταστάσεις

που καθόρισαν 

τον μαύρο ορίζοντα,

μετέωροι 

σε ακροβατών συνοικίες

να νοσταλγούμε 

τη γαλήνη του κοινού,

περπατάρηδες 

αλλοτινών εποχών

να σμίγουμε

με το άσπρο του σύννεφου

πριν τον κατακλυσμό.

photo © George Christakis 

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ

Aνακυκλώνοντας

τα σκουριασμένα πάθη

βρεθήκαμε αντιμέτωποι

με το αρχίνισμα μιας Άνοιξης,

ανέτοιμοι

- όσο ποτές -

για το Ταξίδι 

που περιμέναμε.

photo Yuval Yairi 

ΑΠΟΔΡΑΣΗ

Μια μέρα σαν κι αυτή

θα αναζητήσω τις χαμένες ελπίδες

στον κύκλο του Ονείρου,

πίκρα ...

στεναγμός ...

απουσία ...

με ζυγιάζουν 

μα ...

το άστρο τους ξέφυγε,

απόδραση ...

μια μέρα σαν κι αυτή.

photo David Keochkerian 

ΑΝΑΜΟΝΗ

Σκοτεινιάζει ... 

και κει 

στις τελευταίες ανάσες της μέρας

μέσα απο τα παράξενα χρώματα

ανατέλλεις προσωρινά, 

γιατί γνωρίζεις καλά

πως ξανά απόψε 

θα κονταροχτυπηθείς 

με κάποιο ξεχασμένο άστρο,

περιμένοντας

τη λύτρωση της Ανατολής.

photo © Dino Marsango

ΠΡΩΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ

Σε είδα

στο απόμακρο σημείο του ορίζοντα 

να λαχταράς τη ζήση.

Σε είδα

να μετεωρίζεις τη σκέψη 

στις αιχμές των καιρών.

Σε είδα 

στον κύκλο της φωτιάς

να ψάχνεις τις αντοχές σου.

Σε είδα 

να αφουγράζεσαι τη σιωπή

στη σκοτεινή πλευρά των άστρων.

Photo Michael Manalo 

ΣΧΕΔΙΟ ΠΛΕΥΣΗΣ

Kαθώς απομακρυνθήκαμε απο την ακτή

ανακαλύψαμε με τρόμο

την απώλεια της αγνότητας μας,

έτσι

αναπροσαρμόσαμε τις ανάγκες 

πούχαν λοξέψει

απο τη ζήτηση της καθημερινότητας.

photο Corry De Laan

ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΕΥΧΗ

Αχνίζει η μέρα ...

ο χειμώνας με τη μουντή του φορεσιά

ζηλεύοντας

κλέβει το φως απο τη λιόχαρη μέρα σου,

βροχή που εξαγνίζει,

μελωδία που ταξιδεύει,

παραμύθι που ζωντανεύει το όνειρο,

ποίημα που λυτρώνει τις μέρες, 

έρωτας που γαληνεύει την ύπαρξή μας,

όλα ... 

Fotografia di Jana Lily Kleisnerova©

και μια ευχή στου ουρανού την γειτονιά.

ΥΔΑΤΙΝΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Λεηλασία φαντασίας

ονείρου έγκλημα,

δια χειρός

στυγνής πραγματικότητας,

στιγμή αδυναμίας

σχεδίου τειχών,

συνειδητοποίηση

απουσίας στεγανών,

οχυρά υδάτινα,

ονείρου διαρροή.

photo © Emma Pender 

ΔΡΟΜΟΙ

Δρόμοι

που ασφυκτιούν 

απο το βάρος των ονομάτων τους.

Δρόμοι

που κουράστηκαν 

να νουθετούν τα απελπισμένα βήματα,

δρόμοι 

που απορούν,

δρόμοι

που αγρυπνούν.

Δρόμοι

που ανασκαλεύουν τις μνήμες.

Δρόμοι

που εξακολουθούν να μας ταξιδεύουν ...

Fotografia di Mario Spedicato ©