ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

Βυθίζομαι

στη δίνη του λογισμού

καθώς η Πανσέληνος

αδράζει τη Σιωπή

και οι αναμνήσεις

σιγοντάρουν 

τον παφλασμό των κυμάτων.

photo © Silena Lambertini

"Της νύχτας και του φεγγαριού" ~ Όρφέας Σπαρτιώτης- Ιωάννα Κρανίτη.

Τα τελευταία φεγγάρια 
σάλπαραν με τη γεννησή μας.

Και μεις μικρές κουκίδες
αναζητήσαμε φθίνουσες καταστάσεις
που καθόρισαν τον μαύρο ορίζοντα. 

Μετέωροι σε ακροβατών συνοικίες
να νοσταλγούμε τη γαλήνη του κοινού. 
Περπατάρηδες αλλοτινών εποχών 
να σμίγουμεμε το άσπρο του σύννεφου
πριν τον κατακλυσμό.

Όρφέας Σπαρτιώτης 

Αφιερωμένο
στην αδελφική Φίλη 
Ιωάννα Κρανίτη

Τη νύχτα εκείνη
που επρόβαλε η γέννα μου,
της μοίρας το πάλαφρο αδράχτι 
κεντούσε ίσκιους και φωνές.
Μαλάζοντας στο νιόβγαλτο κορμί
στάχτη κι αλμύρα. 

Τ΄ ασήμι των ονείρων 
στα βήματα που έρχονται, 
την πόρτα μου ζυγώνουν ουρανoί.

Ιωάννα Κρανίτη 

''Ευχής Αντάμωμα'' ~ Όρφέας Σπαρτιώτης - Έλένη Μαρθάρη .

Αχνίζει η μέρα . . .

Ο χειμώνας με τη μουντή του φορεσιά, ζηλεύοντας κλέβει το φως από τη λιόχαρη μέρα σου. 

Βροχή που εξαγνίζει, μελωδία που ταξιδεύει, παραμύθι που ζωντανεύει το όνειρο, ποίημα που λυτρώνει τις μέρες, έρωτας που γαληνεύει την ύπαρξή μας. 

Όλα ... 
Και μια ευχή στου ουρανού τη γειτονιά .

'Ορφέας 

Το τοπίο εμπρός του ανήμπορος ν' αντιδράσει θωρεί να περνά.

Μα τι πλάνη ! 

Είναι αυτός που το δρόμο διαβαίνει και τοπίο αλλάζει η ματιά.
Και τολμά μια τον ήλιο, μια το σύννεφο να ερωτεύεται. 
Και τολμά ν' αντιστέκεται, να νικά και να ξέρει να χάνει. 
Στη χαρά και στη λύπη, το ίδιο παιχνίδι να κάνει.

Κι εκεί δα που θαρρεί ο αγώνας της ζωής πως τον λάβωσε και ο δρόμος τελεύει ...

να υποδέχεται τη Νιότη ξανά και ξανά !

Έλένη 

''Αναγέννηση ενός επιλόγου'' ~ Όρφέας Σπαρτιώτης / Σακελλάρης Καμπούρης .

Όρφέας Σπαρτιώτης

Κάπως έτσι φτάσαμε στο τέλος του ονείρου 
ακροβολίζοντας τους
ανέμους
στα σημείατου πάθους, 
 έχοντας για συντροφιά λίγα 
σκόρπια άστρα που γαλουχήθηκαν να μας 
φωτίζουν, 
περιμένοντας τον κύκλο του 
τελευταίου χορού να ανοίξει για πάντα . 

 στον Σακελλάρη Καμπούρη.

Σακελλάρης Καμπούρης

τα κύτταρά μου,είναι ζυμωμένα με
 νοσταλγία γιατί, εγώ γεννήθηκα για να γινώ ποιητής 
μα, στη βραδινή συμφωνία,όταν τα ρίγη θρυμματίζουν τις φλέβες μου, 
εγώ, βλασταίνω ηλίθιος... τι κι αν οι στίχοι,σκοντάφτουν στο στήθος μου...;
 το παραπέρα στη ζωή,
είναι η ολότητα της ατέλειας, 
την ώρα που τεχνουργεί το απόλυτο, δοξάζοντας την άγρια στύση του βαθύτερου,
 στις αφροδίσιες μεταπτώσεις των αχράντων του δειλινού
... δυό σύννεφα άσπρα,ξάπλωσαν στους κροτάφους μου, καιρό τώρα... 
σε λίγο θα βρέξει... μανιώδης γαλήνη κοχλάζει μέσα μου... ομιχλώδες τοπίο... μ'έχασες; ας χαθώ... ποιητής,ποτέ μου δεν γίνηκα ...άρα,ποτέ δεν γεννήθηκα...

το ποίημα,είναι αφιερωμένο στον συνοδοιπόρο,αδερφό, Ορφέα Σπαρτιώτη.

ΖΩ

Η σιωπή της νυχτιάς

εξακολουθεί

να μου εμπνέει

την καταλυτική ατμόσφαιρα

του καθησυχασμένου φόβου.

Είμαι ζωντανός !

photo © Vodan Marjnovic