Οι μέρες ...
οι νυχτες ...
μερώνουν τις σκιές,
μερικές φορές
ήρεμα νερά θυμίζουν,
κάποιες άλλες
απρόσιτες ...
απόκοσμες ...
μαβιές.
Τα γεγονότα ερήμην μας
καθόρισαν τη ζήση,
σπιλώθηκαν συνειδήσεις
τις ώρες
που οι κλαγγές των όπλων
θύμιζαν
Ειρήνης θάνατο,
της κάθε μέρας οι ενοχές
διεκδικούν θριάμβους,
τις νύχτες κρώζουν
οι χαμένες ελπίδες
και τα δολοφονημένα όνειρα
ζητούν δικαίωση.
Προδοθήκαμε
από τις στρωτές μέρες,
που πηγαίνουν
μονότονες ...
σκληρές ...
αβάσταχτα λευκές,
οι φίλοι αράξανε
στα χάδια της σιγουριάς
μην αντέχοντας
την αγνότητα της σχέσης
και οι γιορτές
αναίτια λαμπρές
προκαλούν τη μοναξιά μας,
χρονια θαμμένα
στη φορμόλη,
στενέψανε τα όρια
της αυλής.
Και ταξιδευτές
που γίναμε ;
Ξεχάσαμε
τις χαρούμενες μέρες
και αρμενίζουμε
στη σιωπηρή νυχτιά,
έτσι
αρνηθήκαμε
της πεθαμένης Άνοιξης την ηδονή
και το μουντό χρώμα
του παγερού Χειμώνα
φορέσαμε.
Η ώρα ...
οι καιροί ...
με τον αρχηγό μας οδηγό
και τα άρτια σχέδιά του,
θα ...
δραπετεύσουμε
από τη βαριά μας ανάσα,
κάπως έτσι
συνθηκολογήσαμε
με μια αχτίδα ήλιου
και οδηγήσαμε τις ανάγκες
στα μονοπάτια της φυγής ...
Οι ιέρειες της Φυγής
θα τελέσουν τη θυσία
των πίσω, που αφήνουμε
στην αγκαλιά του χρόνου,
της μνήμης που πληγώνει,
τα κύμβαλα της χαμένης αθωότητας
συντροφεύουν
τις αλήθειες που πονούν,
τις αλήθειες ...
που στήνουν χορό
στις άκρες του απείρου,
στην μοιρασιά
του ίδιου ονείρου
καθώς βυθιζόμαστε
στου Αγνώστου
την παράξενη θαλπωρή.
Σκοτεινιάζει ...
με τα άσπρα σύννεφα
να διηγούνται
ιστορίες Ανθρώπων,
ξεγελάσαμε τη Σιωπη
και χαθήκαμε μέσα της .
