'' ... ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ'' ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

Η ΠΟΛΗ !!!

Η Πόλη.

Η πολη ...

ξεπροβάλει

μέσα απο την αντάρα του πρωινού,

σαν κακό όνειρο,

η σκοτεινή πόλη

θαρρείς μας καλεί

παγερή ...

μαβιά ...

σαν νεκρική μέρα,

ο μοναδικός μας λόγος

ο άνεμος

που αρχίζει να αγριεύει,

κορμιά μουδιασμένα,

πόδια καρφωμένα στη γη,

εναλλαγές απο βλεμματα

ζυγιάζουμε 

την υπαρξή μας.

Αγναντεύοντας την απο ψηλά

αφεθήκαμε να ταξιδέψουμε

στις ηλιογραμμές

των αγαπημένων προσώπων,

που χάθηκαν στη διαδρομή,

τούτες τις ώρες

οι απουσίες βαραίνουν ...

φτεράκισμα καρδιάς,

ανάταση ψυχης ...

αντιφεγγίζουν στα μάτια,

καλύπτουμε με τις σκιές μας

τα ριζά του νου

και ...

ροπαλιζοντας τους ανέμους

διαβήκαμε ...

τη Μεγάλη Φωτεινή Πύλη.

Είμαστε εδώ !!!

άνθρωποι ...

άνθρωποι

διαφορετικοί μεταξύ τους,

άνθρωποι

με πάθη, μυστικά και περισσή φαντασία,

αναδιπλώνουμε 

τις γραφές της ζήσης μας

και

προσδιορίζουμε 

τις επόμενες μέρες.

Απο μακρυά

έφτασαν οι φήμες ...

απο μακρυνές πολιτείες

ήρθαν τα μαντάτα

''ο αρχηγός...

με τα σχεδιά του ...

πήγε σε άλλους τόπους, πιο ήσυχους

για άλλους υπηκόους, πιο συνετούς ...''.

Ξημερώνει ...

παράξενα ηχούν 

τα ακούσματα του πρωινού.

Τα λόγια του γέρο - Τυφλού

''τα μελλούμενα ονείρατα

είναι πιο μαγικά''.

Συνεχίζουμε ...

να πάμε 

εκεί πέρα μακρυά,

που κρύβεται ο Άνεμος.

Ο Ηλιος ...

Το Φεγγάρι ...

γλυκαίνουν το διάβα μας.

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Τα χρόνια της Βροχής,
θα μας θυμίζουν
και θα ορίζουν
το Στίγμα μας.

Εμείς

που δε νιώσαμε τη δροσιά της βροχής,

μα με την άγρια ομορφάδα της

τρανέψαμε,

αρμενίζουμε στα πέλαγα της προσμονής

κλείνοντας τα μάτια,

μνήμες

που έστεργαν να πλανέψουν τον κόσμο

σαν εικόνες ξεπροβάλλουν,

μα το τραγούδι της βροχής

ξεδιαλύνει πάντα τις σκοτεινές θύμησες

των παιδικών μας άστρων

και έτσι

ταξιδιώτες της Ελπίδας γενήκαμε

Fotografia di Aldo Palin ©

δοκιμάζοντας τα όρια μας.

''...ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ'' ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

Φεύγουμε ...

Φεύγουμε.

ΦΕΥΓΟΥΜΕ !!!

Κινήσεις γρήγορες

σίγουρα καμωμένες,

πρόσωπα ξαναμμένα

με τον  ιδρώτα

να τιμά την προσπάθεια.

Οι καιροί ...

η ώρα ήρθε.

Έτοιμοι !

έτοιμοι

για την Μεγάλη Φυγή,

την Πορεία

προς την κρυφη Ελπίδα.

Ο αρχηγός ...

Τα σχέδια ...

Ανεμίζουν

οι χιλιοτρυπημένες σημαίες,

σαν φόρος τιμής

σε αυτά που χάθηκαν άδικα

μα και 

υπόσχεση

για το λιακωτό,που μας αξίζει.

Διαφεντέψαμε τα όρια,

γενήκαμε μπροστάρηδες

αλλογενών καταστάσεων,

κουρσέψαμε τις σκέψεις,

που υποθάλπουν ενοχές,

πήραμε 

την πιο βαθειά ανάσα

και αφού

την ελπίδα ταξιδέψαμε

στο Αύριο,

κινήσαμε ...

η ανησυχία,

ο φόβος του 'Αγνωστου,

η λάμψη στα μάτια,

το πετάρισμα της καρδιάς

συντονίζουν

τα πρώτα βήματα.

Ο αρχηγός ...

δρόμοι της βροχής,

δρόμοι της φωτιάς,

τα σχέδια ...

δρόμοι του έρωτα,

δρόμοι της σιωπής.

Πόλεις μεγάλες, ξενικές

κάμποι απέραντοι, καρπεροί

βουνά αγέρωχα, απάτητα

χωριά μικρά, λησμονημένα

(απο θεούς και ανθρώπους),

η θάλασσα

πότε γλυκειά ερωμένη

στην αγκαλιά του απομεσήμερου

και άλλοτε

φοβερή μαινάδα

με κύματα, άγριους καβαλλάρηδες

σε αφηνιασμένα άτια

και οι άνθρωποι ...

βλέμματα απόγνωσης, απελπισίας

μονότονες διαδρομές,

κρυφές ελπίδες.

Η πορεία

γεμάτη δυσκολίες,

αγριέψαμε παράξενα,

σαν χορευτάδες της φωτιάς

στην τελευταία τους παράσταση,

τα παιδιά

ξαστόχησαν να παίζουν,

τα λιόβγαλτα κορίτσια,

θλιμένα

στη μέση του άσπρου καμπου,

τραγούδια

για χαμένες Κυριακές,

με κάποιους αγαπημένους

να στήνουν

τις παντιέρες τους στον Άδη

και ο νους 

όλων μας

να ταξιδεύει

στις πίσω, σκοτεινές πλευρές της Σελήνης.

Αφεθήκαμε

στην παρακμή των ορίων,

βαριές ανάσες,

βήματα αργά

στο ξεψύχισμα της κάθε μέρας,

οι μέρες ...

μα 

οι νύχτες

απάνεμα λιμάνια,

καλόδεχτοι μουσαφιραίοι,

τονίζουν τα μελλούμενα

σαν σιωπές ...

που γνωρίζουν τα πάντα,

τα σχέδια ...

ο αρχηγός ...

οι μέρες

αιώνες δυσβάσταχτοι,

κληροδοτούν την οδύνη

που επιστρέφει,

με τα βήματα

να ιχνηλατούν ...

να σημαδεύουν ...

να καθορίζουν ...

τις αποστάσεις

καθώς 

τα απομεινάρια 

της κάθε κίνησης

γαλουχίζουν 

τις αντοχές που ξεφτίζουν,

σιγοτραγουδάμε

αντικρύζοντας τα σύννεφα

που καίγονται στη δύση,

τα βράδια

αφουγραζόμαστε

τον παφλασμό των κυμάτων

και ματώνει η ψυχή,

που αποζητά

φεγγαρένια λιακάδα

και λαχταρά 

Φωτιά και Λύτρωση.

Ο φωτισμένος ουρανός

σκέπασμα, 

το ολόγιομο φεγγάρι

και οι παρέες των αστεριών 

θεριεύουν το είναι

και την απόφαση

να διαβούμε ανάμεσα

απο τις φωτεινές σκιές του Αύριο

και να φτάσουμε ...

Ο αρχηγός ...

οι θύμησες των γερόντων

'' τις εποχές τις δύσκολες

τα άστρα λάμπουν πιότερο''

Τα σχέδια ...

Χαράζει ...

το αγνάντεμα του σημείου,

που φιλιώνουν

η γαληνεμένη θάλασσα 

και ο έναστρος ουρανός.

Η σκέψη της Λιόχαρης Μέρας.

ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Έτσι

μετά το ξεψύχισμα του ανέμου

καθώς τα άστρα 

καλωσορίζουν

τα αργοπορημένα πουλιά,

η σκέψη σου 

αναδιπλώνει

την ερχόμενη μέρα

και δικαιώνει 

το ανέλπιστο όνειρο.

photo © Christian Wig

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ... ΗΤΤΑΣ

Η μέρα με αντάμωσε

να ανιχνεύω

τις πολιτείες του Αχέροντα.

Οι βιτρινόπληκτοι άνθρωποι

με χαιρέτησαν 

με το απόκοσμο βλέμμα τους.

Τα χρόνια μου ενέχυρο

στα άδυτα του νου.

Χάνομαι

σε απροσδιόριστους παραδείσους,

χωρίς καν να διατηρώ

τον τελευταίο λογο.

photo Giannis Karampinis

''... ΤΗΣ ΦΥΓΗΣ'' ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

Οι μέρες ...

οι νυχτες ...

μερώνουν τις σκιές,

μερικές φορές

ήρεμα νερά θυμίζουν,

κάποιες άλλες

απρόσιτες ...

απόκοσμες ...

μαβιές.

Τα γεγονότα ερήμην μας

καθόρισαν τη ζήση,

σπιλώθηκαν συνειδήσεις

τις ώρες 

που οι κλαγγές των όπλων

θύμιζαν

Ειρήνης θάνατο,

της κάθε μέρας οι ενοχές

διεκδικούν θριάμβους,

τις νύχτες κρώζουν

οι χαμένες ελπίδες

και τα δολοφονημένα όνειρα

ζητούν δικαίωση.

Προδοθήκαμε 

από τις στρωτές μέρες,

που πηγαίνουν 

μονότονες ...

σκληρές ...

αβάσταχτα λευκές,

οι φίλοι αράξανε 

στα χάδια της σιγουριάς

μην αντέχοντας 

την αγνότητα της σχέσης

και οι γιορτές 

αναίτια λαμπρές

προκαλούν τη μοναξιά μας,

χρονια θαμμένα

στη φορμόλη,

στενέψανε τα όρια 

της αυλής.

Και ταξιδευτές 

που γίναμε ;

Ξεχάσαμε

τις χαρούμενες μέρες

και αρμενίζουμε

στη σιωπηρή νυχτιά,

έτσι

αρνηθήκαμε

της πεθαμένης Άνοιξης την ηδονή

και το μουντό χρώμα

του παγερού Χειμώνα

φορέσαμε.

Η ώρα ...

οι καιροί ...

με τον αρχηγό μας οδηγό

και τα άρτια σχέδιά του,

θα ...

δραπετεύσουμε 

από τη βαριά μας ανάσα,

κάπως έτσι

συνθηκολογήσαμε

με μια αχτίδα ήλιου

και οδηγήσαμε τις ανάγκες

στα μονοπάτια της φυγής ... 

Οι ιέρειες της Φυγής

θα τελέσουν τη θυσία

των πίσω, που αφήνουμε

στην αγκαλιά του χρόνου,

της μνήμης που πληγώνει,

τα κύμβαλα της χαμένης αθωότητας

συντροφεύουν

τις αλήθειες που πονούν,

τις αλήθειες ...

που στήνουν χορό

στις άκρες του απείρου,

στην μοιρασιά 

του ίδιου ονείρου

καθώς βυθιζόμαστε

στου Αγνώστου

την παράξενη θαλπωρή.

Σκοτεινιάζει ...

με τα άσπρα σύννεφα

να διηγούνται

ιστορίες Ανθρώπων,

ξεγελάσαμε τη Σιωπη

και χαθήκαμε μέσα της .

ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ

Περιμένοντας να τελέψουν 

τα καθημερινά πράγματα,

ξέχασα

τις αποστάσεις των ονείρων,

έτσι αιωρούμαι

σε θολά αδιέξοδα

μαύρων ουρανών.

                fotografia   Patrizia Rota

ΑΥΤΑΡΚΗΣ

Ξεφυλλίζω τις μέρες

στα χρώματα σου

και συ

μια υποψία δροσιάς

από το ανοιχτό παράθυρο,

λίγο 

από το άχνισμα της μέρας,

λίγο

από το μπλε του ουρανού,

λίγο 

από τη μυρουδιά βρεγμένης γης,

λίγο 

από το κόκκινο που έχουμε μέσα μας,

λίγο ...

αλλά μου είναι αρκετό. 

                              photo © Dirk Wüstenhagen 

ΔΙΚΑΙΩΣΗ

Eίναι και αυτοί οι δρόμοι, 

που μας τράνεψαν

πληρώνοντας το τίμημα

καθώς μας αποπλάνησαν

στην θαλπωρή των ίδιων μας βημάτων,

λαφυραγωγόντας

τις πιο κρυφές μας σκέψεις

και κει 

στο ξεψύχισμα της κάθε μέρας

κατάφεραν να πανηγυρίζουν 

την λευτεριά τους 

απο την ... παρουσία μας.

                                                                                            photo © Jeno Koloszar 

ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ

Σάββατο βράδυ,

ξεχειλίζει 

η πλάνα πόλη 

από Σειρήνιες υποσχέσεις.

Αυτοπυρπολημένη η ανάγκη 

παροπλίζει τις πεθυμιές σου.

Ακολουθείς το ρεύμα

των φανταχτερών δρόμων,

ξεχνιέσαι σε ξένες 

στη φύση σου γιορτάδες,

και κει

στο πρώτο σκίρτημα της Κυριακής

σου μένει μόνο,

η αίσθηση της απώλειας

και το ταξίδεμα της σιωπής.

photo   Sammy Sharon

ΑΤΕΝΙΣΜΑ

Τα πάθη μου ξεπέζεψαν

και αφέθηκα λεύτερος

να ατενίζω

από τα μπαλκόνια του λογισμού,

τη ζωή που ερχότανε.

ΚΡΙΣΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ

Είμαστε αυτοί ...

μάτια κλειστά στη θαλπωρή της βροχής,

βλέμματα στη χάση του φεγγαριού, 

αίσθηση στο ξαπόσταμα των κυμάτων,

μάχη στην ηδονή της παγωνιας, 

αφούγκρασμα στο ξεψύχισμα της γαλήνης.

Είμαστε αυτοί ...

βιβλία που δεν έχουν διαβαστεί.

photo Antonio Baratè

Ποιός ξερει;

Ίσως οι στιγμές ...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κάπως έτσι 

φτάσαμε στο τέλος του ονείρου

ακροβολίζοντας τους ανέμους

στα σημεία του πάθους,

έχοντας για συντροφιά

λίγα σκόρπια άστρα

που γαλουχήθηκαν να μας φωτίζουν,

περιμένοντας 

τον κύκλο του τελευταίου χορού

να ανοίξει για ... πάντα.

photo © Bella von Einsiedel

ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

... και κει 

στο ξεψύχισμα της λευκής σελίδας

καθώς παίρνει την μορφή των λέξεων,

το αρχίνισμα ...

αναζητά τη σιωπή του σκοταδιού

- εξιλέωση -

γέννηση το λένε κάποιοι,

 photo Rocco Carnevale

                                                                                                                                                                  

έτσι

καθώς μένουμε ίδιοι

παραπλανούμε τον εαυτό μας

- ψευδαίσθηση -

αλλαγή το λένε άλλοι,

οι λέξεις ...

περιγράφουν την πραγματικότητα

- προσγειωση -

γεγονοτα και ονειρα

εκεί ... 

 στο χώρο που ζούμε.

ΚΑΡΤΕΡΕΜΑ

Άγριες , σκληρές μέρες

καρτερούν στωικά

στα μονοπάτια της μοναξιάς,

προσπαθείς να απαλύνεις

τη βουβή θλίψη της μέρας

δραπετεύοντας

απο το κάστρο της λησμονιάς

σε ανέφελα δειλινά,

μα ... 

το λιμάνι αλαργιεύει 

κάτω απο τις χιονισμένες σκεπές.

                                                                        photo © Gary Newman 

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Βουβά αποχαιρέτησες 

τις καλημέρες που δεν πήρες

ψάχνοντας τις λεπτομέρειες που σε όρισαν,

με τις ανοχές να συντηρούν τις αυταπάτες

διάβηκες σε χώρα ατέρμονων επιλογών,

θυμιατίζοντας την υπαρξή σου,

αναζητώντας 

το ταξίδι και το όνειρο.

                                                                                                          photo © Anka Zhuravleva