ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ

O ανεπαίσθητος σχεδόν θόρυβος που ερχόταν απο τον κήπο την έβγαλε απο την καταλυτική ησυχία της νυχτιάς. 
Άνοιξε τα μάτια της και έριξε το βλέμμα προς το παράθυρο.
Σηκώθηκε αργά και φρόντισε το τζάκι, να γεμιζει με την θαλπωρή του το δωμάτιο.
Ο ουρανός άρχισε να φοράει τη μουντή του φορεσιά, κάποια αστέρια λαμπίριζαν αχνά
και τα μαύρα σύννεφα κυνήγησαν λίγα λευκά, προδικάζοντας την καταιγίδα που έρχοταν.
Κοίταξε στο δρόμο που έχασκε απο κάτω αλλά τον βρήκε πιο μοναχικό και απο την ίδια.
Η βροχή ξέσπασε μεγαλόπρεπα μέσα σε τυμπανοκρουσίες και εκκωφαντικές λάμψεις.
Κατέβηκε στον κήπο με βιαστικά βήματα και πλησίασε το δέντρο που είχε φυτέψει μικρό παιδί, τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα, έσκυψε απλώνοντας το τρεμάμενο χέρι της.
Ένα μικρό αστέρι ήταν πεσμένο στα λασπόνερα, το χάιδεψε απαλά και το έκλεισε στις χούφτες της.
Το κοίταξε τρυφερά και το σκούπισε προσεχτικά, το ένοιωσε να σπαρταράει, το έφερε στα χείλη της φιλώντας το, σήκωσε το χέρια της και φύσηξε με στοργή.
Η μέρα που ξημέρωσε έδιωξε την καταιγίδα και έβαλε το ηλιόλουστο πρωινό στη θέση της και στη συνέχεια ....μια λυτρωτική γαλήνη την αντάμωσε.
Κάθε βράδυ πλησιάζει στο παράθυρο και η ματιά γαληνεύει την ύπαρξη της καθώς κοιτάζει το μικρό αστέρι στο θρόνο του.
Κάποιες φορές νομίζει πως της κλείνει πονηρά το μάτι χαμογελώντας και μερικές άλλες πως όταν το φωνάζει με το όνομα της λάμπει πιότερο.